بر اساس مقدمه فصل سوم فهرست بهای ابنیه، گود به محلی اطلاق می شود که پس از خاکبرداری و رسیدن به رقوم نهایی از همه جهت پایین تر از زمین طبیعی قرار گرفته و عمق متوسط آن کمتر از ۶۰ سانتی متر نباشد. در مناطق شهری دیواره های گودها قائم یا نزدیک به قائم هستند.
بر اساس دستورالعمل اجرایی گودبرداری های ساختمانی، گودبرداری به هرگونه حفاری و خاکبرداری در تراز پایین تر از سطح طبیعی زمین یا در تراز پایین تر از زیر پی ساختمان مجاور اطلاق می شود. در سال ۱۹۴۳ ترزاقی به عنوان اولین کسی که مبانی تئوریک پایدارسازی جداره گودها را مطرح کرد، گودها را به این ترتیب تعریف و تقسیم بندی نمود:
گودهای سطحی: گودهایی هستند که در آنها عرض گود از عمق آن بیشتر است که به آنها گودهای باز نیز گفته میشود.
گودهای عمیق: در آنها عمق گود از عرض آن در کف بیشتر است که به آنها گودهای ترانشه ای نیز گفته می شود.
سپس در سال ۱۹۶۷ ترزاقی و پک این تعاریف را بدین صورت اصلاح کردند:
گودهای با عمق کمتر از ۶ متر به عنوان گودهای سطحی در نظر گرفته میشوند و گودهای عمیق تر از ۶ متر با عنوان گودهای عمیق به حساب می آیند.
روش های پایدارسازی دیواره گود
خدمات قابل ارائه در این شرکت در موضوع طراحی گود به شرح روش های پایدارسازی زیر می باشد:
1. روش خرپایی
2. روش مهار متقابل
3. روش اجرای شمع
4. روش سپرکوبی
5. مهاربندی توسط دیوار دیافراگمی
6. روش شیبدار کردن
7. روش Top-Down
8. روش میخکوبی
9. روش مهارگذاری
انتخاب هر یک از روش های فوق بر اساس عملکرد مورد نیاز دیواره گود بوده و تابع وضعیت گود، وضعیت خاک ساختگاه، شرایط زیرسطحی و حساسیت ساختمان های مجاور و در نهایت محدودیت و شرایط اجرایی گود می باشد.